De sneeuw is net vertrokken uit Amsterdam. Als fietser wees de sneeuw me weer eens haarfijn op hoe we als mens in elkaar zitten.
De eerste fietser die zijn weg baant door de verse sneeuw kiest een route, ze zijn allemaal even goed. De volgende 10 fietsers doen dat misschien ook. En dan zie je opeens een pad verschijnen dat gevormd is door een aantal bandensporen die over elkaar heen vallen. En dat pad nemen we, ik ook! Want dat pad is minder glad en ik heb minder kans uit te glijden. En het pad wordt dieper en dieper uitgereden. Steeds veiliger en steeds meer begaanbaar. Dit is iets dat we continu doen, zoeken naar dat veilige begane pad. Want daarbuiten is het onbekend, wit en slippery.
Edward De Bono gaf in zijn boeken over lateraal denken al aan dat het heel moeilijk is om nieuwe gedachtes te vormen. Zonder hulp bijna onmogelijk om uit je eigen diepe, uitgesleten paden in je hersenen te stappen. We hebben niet alleen moed nodig om ons op het gladde ijs/sneeuw te begeven maar ook andere omgevingen en mensen die ons helpen uit onze groove te laten springen. Zo blijft de uitspraak van Einstein: Je kan de problemen niet oplossen met dezelfde manier van denken die je gebruikte om ze te creëren. Dit geldt voor kleine probleempjes en voor levensvragen. Hopen op meer sneeuw, kunnen we weer eens bewust een ander pad kiezen..
